Wskaźnik obwodu talii do wzrostu (WtHR) może przewidywać ryzyko rozwoju niewydolności serca — wynika z badań zaprezentowanych podczas kongresu Heart Failure 2025, organizowanego przez Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne (ESC).
Tło badania
Otyłość dotyka znaczną część pacjentów z niewydolnością serca (HF), a wcześniejsze doniesienia wskazują, że ryzyko rozwoju HF rośnie wraz ze wzrostem wskaźnika masy ciała (BMI). Jednak BMI — najczęściej stosowany wskaźnik otyłości — ma swoje ograniczenia. Jak wyjaśniła dr Amra Jujic z Uniwersytetu w Lund (Malmö, Szwecja), BMI zależy od takich czynników jak płeć i pochodzenie etniczne oraz nie uwzględnia rozmieszczenia tkanki tłuszczowej.
Tymczasem WtHR jest uznawany za bardziej wiarygodny wskaźnik otyłości centralnej, czyli szkodliwego nagromadzenia tłuszczu wokół narządów trzewnych. Co więcej, wysoki BMI bywa czasami paradoksalnie związany z lepszym rokowaniem u pacjentów z HF, czego nie obserwuje się w przypadku wysokiego WtHR. Celem analizy było zbadanie związku między WtHR a rozwojem niewydolności serca.
Metodyka badania
W badaniu uczestniczyło 1792 osoby z Malmö Preventive Project, w wieku od 45 do 73 lat. Populacja została celowo dobrana tak, aby około jedna trzecia miała prawidłowe stężenie glukozy we krwi, jedna trzecia — nieprawidłową glikemię na czczo, a jedna trzecia — cukrzycę. Uczestnicy byli prospektywnie obserwowani pod kątem nowych przypadków HF.
Średni wiek wynosił 67 lat, a kobiety stanowiły 29% uczestników. Mediana WtHR wyniosła 0,57 (rozstęp międzykwartylowy: 0,52–0,61).
Wyniki
Podczas mediany obserwacji wynoszącej 12,6 roku odnotowano 132 przypadki niewydolności serca. Wyższy WtHR był istotnie związany z większym ryzykiem rozwoju HF (współczynnik ryzyka [HR] przy wzroście o jedno odchylenie standardowe: 1,34; 95% przedział ufności [CI]: 1,12–1,61; p = 0,001), niezależnie od czynników zakłócających.
Przy podziale WtHR na kwartyle, osoby z najwyższymi wartościami (mediana 0,65) miały istotnie wyższe ryzyko rozwoju HF w porównaniu z pozostałymi trzema grupami (HR: 2,71; 95% CI: 1,64–4,48; p < 0,001).
Znaczenie kliniczne
Współautor badania, dr John Molvin z Uniwersytetu w Lund i Szpitala Uniwersyteckiego w Malmö, zauważył: „Mediana WtHR w naszej analizie była znacznie wyższa niż 0,5 — progu ryzyka kardiometabolicznego. Idealna sytuacja to obwód talii mniejszy niż połowa wzrostu”.
Zakończył: „WtHR okazał się istotnym predyktorem nowych przypadków HF, a nasze wyniki sugerują, że WtHR może być lepszym wskaźnikiem niż BMI przy identyfikacji pacjentów z HF, którzy mogą skorzystać z terapii przeciw otyłości. Naszym kolejnym krokiem będzie zbadanie, czy WtHR przewiduje również inne zaburzenia kardiometaboliczne w większej grupie badanych”.
Źródło: European Society of Cardiology
