Badanie wykazało, że lek przeciwzakrzepowy zmniejsza liczbę krwawień u pacjentów z migotaniem przedsionków
Pacjenci z migotaniem przedsionków zazwyczaj otrzymują leki przeciwzakrzepowe, aby zmniejszyć ryzyko udaru mózgu. Jednak wiele osób rezygnuje z ich stosowania lub nigdy ich nie przyjmuje z obawy przed zwiększonym ryzykiem powikłań krwotocznych. Naukowcy z Mass General Brigham przeprowadzili badanie nad nową klasą leków przeciwzakrzepowych – inhibitorami czynnika XI – w leczeniu pacjentów z migotaniem przedsionków w ramach badania AZALEA-TIMI 71. Próba została przedwcześnie zakończona na podstawie rekomendacji Komitetu Monitorującego Dane, ze względu na znaczne zmniejszenie liczby krwawień w porównaniu z dotychczasowym standardem leczenia. Jak donoszą naukowcy w „New England Journal of Medicine”, inhibitor czynnika XI, abelacimab, znacząco zmniejsza liczbę krwawień w porównaniu z powszechnie stosowanym lekiem przeciwzakrzepowym – rywaroksabanem.
– „Dla kardiologii, pacjentów i ich lekarzy to ogromna satysfakcja, że inhibitory czynnika XI spełniają obietnicę zwiększonego bezpieczeństwa” – powiedział dr Christian Ruff, dyrektor Oddziału Kardiologii Ogólnej w Brigham and Women’s Hospital, senior badacz w TIMI Study Group i główny badacz w badaniu AZALEA-TIMI 71. – „Migotanie przedsionków to powszechne schorzenie, a krwawienia związane z obecnie dostępnymi lekami przeciwzakrzepowymi, które prowadzą do znacznego niedostatecznego leczenia, nadal pozostają jednym z największych problemów w chorobach sercowo-naczyniowych.”
Szacuje się, że około 1 na 3 osoby rozwinie migotanie przedsionków, co czyni je jednym z najczęstszych schorzeń kardiologicznych na świecie. U pacjentów z migotaniem przedsionków ryzyko udaru znacznie wzrasta, ponieważ skrzepy krwi mogą tworzyć się w komorach serca, a następnie zostać przepompowane do mózgu, powodując udar.
Wyniki badania AZALEA-TIMI 71
Badanie AZALEA-TIMI 71 to największa i najdłuższa próba porównująca inhibitor czynnika XI z bezpośrednimi doustnymi antykoagulantami (DOAC) jako standardem leczenia. W badaniu wzięło udział 1 287 uczestników z 95 ośrodków badawczych na całym świecie. Uczestnicy zostali losowo przydzieleni do grup otrzymujących miesięczne iniekcje 150 mg abelacimabu, 90 mg abelacimabu lub standardowe dawki rywaroksabanu (20 mg lub 15 mg w przypadku pacjentów z obniżoną dawką). Wyniki pokazały, że dawka 150 mg abelacimabu zmniejszyła liczbę krwawień wymagających hospitalizacji lub interwencji medycznej o 62% w porównaniu z rywaroksabanem. Dawka 90 mg zmniejszyła te krwawienia o 69%. Ponadto obie dawki abelacimabu niemal całkowicie wyeliminowały krwawienia z przewodu pokarmowego, które są najczęstszym typem krwawień występujących u pacjentów stosujących obecnie dostępne leki przeciwzakrzepowe.
Badacze zauważyli, że w badaniu AZALEA-TIMI 71 częstość występowania udarów była niska, a między grupami otrzymującymi abelacimab i rywaroksaban nie było istotnych różnic, choć badanie nie było zaprojektowane do oceny zdarzeń niedokrwiennych.
Kolejne kroki badawcze
TIMI Study Group prowadzi obecnie badanie fazy 3, LILAC-TIMI 76, które porównuje dawkę 150 mg abelacimabu z placebo u pacjentów z migotaniem przedsionków wysokiego ryzyka, którzy nie kwalifikują się do obecnych leków przeciwzakrzepowych w celu zapobiegania udarowi niedokrwiennemu i zatorowości systemowej.
– „Badanie AZALEA-TIMI 71 potwierdziło, że inhibitory czynnika XI mają niezwykle bezpieczny profil w zakresie krwawień u pacjentów z migotaniem przedsionków, co stanowi ogromny postęp dla naszych pacjentów” – powiedział Ruff. – „Teraz możemy skupić się na oczekiwaniu na wyniki badań fazy 3.”
Źródło: New England Journal of Medicine, Mass General Brigham
DOI: 10.1056/NEJMoa2406674
